Het is tijd voor nascholing. Ik kies voor een tiendaagse opleiding Focusing, een techniek waar ik al mee werk, maar me graag in wil verdiepen. Ik ken geen mooiere manier om in contact te zijn met je lichaam. Het zacht en geduldig luisteren naar de gekke sensaties die zomaar ontstaan in je lijf. Waarom voel je daar nou opeens druk, gekriebel, een scheut? Wat is dat, dat zich in je kenbaar maakt?
Ik wandel door een ontwakende stad op weg naar het Holos Huis. Een prachtige plek, nieuwe mensen, nieuwe informatie – ik veer op van binnen. Het is spannend om weer student te zijn, leuk-spannend door alle mogelijkheden die zich openen, eng-spannend om het nog niet te kunnen.
We doen een oefensessie. Ik mag eerst. Ik breng mijn aandacht naar het voelen van mijn lichaam. ‘Is er een gevoel dat nu je aandacht trekt?’, vraagt de medestudent die me begeleidt. Ja, mijn gezicht trekt naar voren. Zodra ik dit zeg komt een beeld op van een Dementor, zo’n engerd uit Harry Potter die je ziel via je gezicht wegzuigt. Ik schrik. Mijn begeleider herhaalt wat ik zei: ‘Je gezicht trekt naar voren.’ Het enge beeld verdwijnt en ik ben weer bij het concrete gevoel – mijn gezicht trekt naar voren, verder niets.
Ik blijf aandachtig bij mijn gezicht. Het gevoel verandert. In plaats van naar voren te trekken zakt het naar beneden. Als op een surrealistisch schilderij. Ook een eng beeld.
En dan roert mijn kaak zich. Mijn onderkaak trekt naar voren, het maakt een centenbak om het gezicht in op te vangen. Mijn kaakgewricht ontspant ervan, maar ik voel me ook voor paal staan met die centenbak. ‘Je kaak maakt een centenbak’, herhaalt mijn medestudent en ik raak in paniek. Dit kan niet, zo mag ik er niet uitzien!
‘Kan je er van een afstandje naar kijken, zonder oordeel?’, vraagt mijn begeleider. ‘Wat heeft dit gevoel nodig?’ Ik neem afstand, kijk, en opeens zie ik het. Mijn gezicht heeft vrijheid nodig! Ik ben verbaasd, had gedacht dat het erkenning was, of steun, dat mijn gezicht zocht. Maar het is vrijheid, en ik moet er van lachen.
Maar mijn kaak trekt zich terug. Het voelt zich nu als een schoolkind dat eenzaam in de klas zit, verloren. ‘Ik zal er dan maar het beste van maken’. Maar het mist het gezicht, dat deel dat zojuist de vrijheid heeft gekregen. Waarom kan dat niet gewoon mee de klas in?
Ik herinner me het verhaal van Pippi Langkous die met Tommy en Annika meeging naar school. Die vrijheid, eigenwijsheid, dat plezier: dat is wat ik wil! Ik heb de boeken verslonden als kind.
Midden in mijn hoofd ontstaat een herfstrode gloed. Het verbindt mijn vrije gezicht met mijn kaak die zo haar best doet. Het voelt warm, rustig, vrij. En ik bedenk me wat een enorm goede schrijfster Astrid Lindgren was.
De privacy van mijn cliënten is gewaarborgd. Mijn blogs gaan daarom niet over hen.
Afbeelding verkregen via Flickr.