Ik ben bezig met een nieuw project. Ik volg mijn vader terwijl hij een schuiftrompet maakt. Ik film, vraag en kijk terwijl hij hamert, soldeert en boetseert.

Mijn vader is ambachtsman. Al sinds mijn kindertijd maakt hij muziekinstrumenten. Koperen blaasinstrumenten zoals ze die vroeger maakten: alles met de hand, met de vormen, afmetingen en toonhoogtes van toen. Mijn vader is autodidact – hij heeft het maken van trompetten geleerd door overal rond te kijken, veel te lezen en vooral heel veel te doen. Proberen, opnieuw proberen, perfectioneren, iets nieuws aangaan, naar buiten brengen. Zijn instrumenten staan hoog aangeschreven bij muzikanten die de oude muziek spelen op instrumenten zoals die vroeger geklonken moeten hebben. Bach zoals Bach het bedoeld heeft.

Samen in de werkplaats zoomt mijn camera als vanzelf in op de handen van mijn vader. Handen die precies weten wat ze moeten doen. Ze voelen, duwen, bewegen het gereedschap in een hypnotiserende stroom van handelingen. Ondertussen vertelt mijn vader over het materiaal, de keuzes die hij maakt, de flarden kennis van generaties ambachtslieden die hij hierbij inzet. In het bos fluiten vogels, in de werkplaats bromt een vlieg, en ons samenzijn verdiept zich tot een meditatief, intiem volgen van zijn handen. Handen die precies weten wat ze moeten doen.

Thuis bekijk ik het filmmateriaal. En steeds zijn daar weer die handen. Ik blijf gebiologeerd kijken naar alle handelingen: kloppen, schuren, wrijven, mikken… En opeens overvallen me mijn tranen. De handen van mijn vader, wat hou ik van ze! Wat drukken ze veel gedeelde geschiedenis uit. Wat zijn ze essentieel voor wie mijn vader is en hoe hij zich in de wereld beweegt. Zijn handen raken me recht in het hart.

Mijn gedachten gaan naar mijn eigen werk: ook masseren gaat vanuit de handen. Met materiaal ben ik nooit handig geweest, maar als ik masseer ontstaat eenzelfde vanzelfsprekend, meditatief handelen. Mijn handen weten dan ook wat ze moeten doen; ze strijken, kneden, blijven wat langer liggen en verbinden zo het ene deel met het andere. Langzaam ontstaat een compositie van beweging, contact en gevoel. En ik hoef alleen maar gebiologeerd te volgen.

De privacy van mijn cliënten is gewaarborgd. Mijn blogs gaan daarom niet over hen.